Podróż Koya-san, Japonia

Zaledwie 50 kilometrów na południe od Osaki, a wystarczy by oderwać się od wielkomiejskiego pędu japońskiej metropolii.

Koya-san, grupa gór, która stała się jednym ze świętszych miejsc w Japonii i ośrodkiem buddyjskiej sekty Shingon, staje się  popularnym celem turystów zachodniego kręgu kulturowego, m.in. przez fakt wpisania obszaru na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2004 r.. Dla Japończyków stanowi coś w rodzaju podróży mistycznej. Gdy nasi japońscy znajomi dowiedzieli się, że planujemy tam dwudniową wycieczką z Osaki, pytali w jakiej intencji się tam wybieramy.

Intencją była zwykła turystyczna ciekawość, przygoda i chęć spędzenia noclegu w świątyni, uczestnictwo w porannej modlitwie, oglądanie obrządku „od kuchni”. Uroku całej przygodzie dodawał fakt, że plan podróży wypadł na grudzień. W górach Koya nie jest wtedy ciepło a japońskie budownictwo nasuwa na myśl papierowe ściany. Przygotowaliśmy się zabierając dodatkową parę rajtuz :), bluzę i śpiwór ale mnisi nie dali nam zmarznąć. Piecyki kokatsu pod stolikiem i bardzo ciepła pościel dawały komfort spania i przebywania w pomieszczeniu. Jednak kąpiel sobie odpuściliśmy. Rozebrać się i do tego polewać wodą co prawda ciepłą, to już zadanie dla morsów. Na szczęście toaletka miała podgrzewane siedzenie :).

Właśnie ów nocleg w świątyni, shukubo, stał się dla nas główną atrakcją. Jest ich tu ponad 50, wszystkie prowadzone przez mnichów, dają namiastkę mieszkania w dawnym japońskim stylu, z ogrodem obok. Niektóre świątynie oprócz modlitw, dają możliwość uczestniczenia także w codziennych pracach mnichów.

Na miejscu, w Koya-san, musieliśmy być do osiemnastej, tak by zdążyć się zameldować i zjeść kolację i nie sprawiać nikomu kłopotu opóźnieniami. W końcu nocleg w świątyni zobowiązuje. O wyznaczonej porze dostaliśmy zestaw miseczek z ciepłym wegetariańskim posiłkiem na bazie tofu i innych smakołyków, z których najłatwiej było rozpoznać ryż :). Ponieważ nasz klasztorek do 21ej miał otwartą bramę, poszliśmy na wieczorny spacer by zrobić pierwszy rekonesans w rejonie Garan, czyli grupie świątyń w zachodniej części miasteczka. Ważne jest by mieć tu jakiś posiłek na wieczór, czy to swój prowiant, czy to wykupioną kolację, bo późnym popołudniem ciężko tu o otwarte sklepy i restauracje.  

Po powrocie miłe zaskoczenie, futony gotowe, pościelone, można leżakować. Klapki należy pamiętać zostawiamy przed progiem pokoju, za papierowymi drzwiami. Natomiast nasze buty przed progiem całego budynku. Do toalety też są inne kapcie. Taki przynajmniej porządek panował w naszym przybytku – Muryokoin, który znalazłam przez Internet i który zarezerwowałam, również tą drogą, między innymi dlatego, że posiada stronę www po angielsku i miało dobre oceny na Trip Advisorze. Jak się nazajutrz okazało, stroną internetową opiekuje się mnich z Niemiec, przebywający wśród zakonników już 9 lat. To może wyjaśniać tak komunikatywną witrynę i ułatwiać przyciąganie kolejnych chętnych na mistyczne przeżycia.

Które nastały już rano o szóstej. Gong wzywał na modlitwę, dobrowolną dla nas. Trwała dobrej półtorej godziny i mnie niestety po godzinie wygonił dym, produkowany intensywnie przez owego niemieckiego mnicha podczas ceremonii ognia. Na obrządek złożyły się śpiewy, modlitwy, zapalenie świec m.in. przez nas turystów. Następnie zaproszono nas i troje japońskich gości na herbatę i słodycze w towarzystwie głowy zakonu, kilku zakonników i m.in. niemieckiego buddysty, który poopowiadał co nieco o Koysan. Po śniadaniu, dla mnie trochę za skromne, około 8ej, udaliśmy się na całodzienne zwiedzanie Koya.  

Najpierw, po umieszczeniu bagażu w lokerze, pojechaliśmy autobusem na Cmentarz Okunoin. To ważny cmentarz w Japoni i jeden z większych. Znaleźliśmy tu nawet sektory koncernów takich jak Panasonic. Spirytystycznym centrum cmentarza, usianego 200 tysiącami kamiennych stup, jest mauzoleum Kobo Daishi, założyciela sekty, która zadomowiła się w Mount Koya już w IX wieku n.e.. Atrakcją główną jest Hol Latarni, gdzie wierni ofiarowują swe lampiony, które nigdy nie są gaszone.

Z drugiej strony miasta należy zwiedzić świątynię Kongōbu-ji. Słynie ona m. in. z XVI-wiecznych malunków szkoły Kano z Kyoto. Jest to także kwatera główna buddyzmu Shingon. Dalej dotarliśmy do Garan, zespołu świątynnego, gdzie nie sposób nie zauważyć wielkiej pomarańczowej Stupy Konpon Daito. Wewnątrz skryte są wielkie posągi Buddy. Warto także zwiedzić muzeum Reihokan, gdzie przechowuje się wiele cennych pamiątek często z bardzo odległych okresów historii Japonii. Jak w każdej świątyni czy muzeum musieliśmy ściągać buty. W grudniu było to szczególnie dokuczliwe. Jednak już po powrocie do Osaki, która jest dobrą bazą wypadową na wyprawy w góry Koya moje stopy wróciły do normy :).    

Najłatwiej dostać się do Koyasan z Osaki, ze stacji Namba. Końcową stacją jest Gokurakubashi, gdzie łapiemy kolejkę w góry. Przejazd około 5 minut a następnie autobus, który zwozi nas do miasta.